Jarenlang stond afvalverbranding in een zeer positief daglicht. Maar het tij lijkt te keren. Politici in de Tweede Kamer zijn van mening dat verbranden 'uit' is. En ook afvalverwerkers zetten steeds meer in op recycling.
Verbranding werd lange tijd gezien als dé oplossing voor het afvalprobleem in Nederland. Want niet alleen hoeft zo veel minder afval op onaantrekkelijke stortplaatsen te worden gedumpt, via verbranding kan ook nog eens energie uit het afval worden gewonnen. Daardoor hoeft minder energie te worden opgewekt uit het verbranden van bijvoorbeeld steenkool. Zo draagt afvalverbranding dus bij aan het verminderen van de CO2-uitstoot in Nederland.
Dit groene imago heeft de afvalverbranders geen windeieren gelegd. De afgelopen jaren hebben zij hun activiteiten flink uitgebreid. En ook de komende jaren worden in Nederland nog diverse verbrandingsinstallaties bijgebouwd. In Roosendaal bijvoorbeeld, en in het Friese Harlingen. Mede door het duurzame imago van afvalverbranding zijn diverse gemeenten, zoals Amsterdam en Leiden, inmiddels gestopt met GFT-scheiding.
Hergebruik is norm
Toch is er een kentering waar te nemen: afvalverbranding wordt niet langer als zaligmakend gezien. In elk geval niet door politici in de Tweede Kamer. "Verbranden is uit, tenzij het niet anders kan. Hergebruik is de norm", stelde PvdA-Kamerlid Jan Boelhouwer dit voorjaar bij de behandeling van het nieuwe Landelijk Afvalbeheerplan, het zogeheten LAP2. Boelhouwer acht het de taak van de politiek om "meer inspanningen te leveren om ervoor te zorgen dat verbranden nog minder de norm wordt".
Maar ook afvalverwerkende bedrijven zelf worden kritischer ten aanzien van verbranding. Zo gaat de Van Gansewinkel Groep de komende jaren nadrukkelijk inzetten op recycling. Behoud van grondstoffen is het doel. "Want het grondstoffenprobleem is groter dan het energieprobleem", zei Frans Beckers, secretaris van de raad van bestuur bij Van Gansewinkel, onlangs op een congres van afvalverwerkers in Den Haag. Hij vindt dat de afvalsector "een betere bijdrage kan leveren aan de strijd tegen grondstoffenschaarste dan aan CO2-reductie". Met het oog op grondstoffenbehoud werkt Van Gansewinkel al enige tijd samen met cradle-to-cradle-grondlegger Michael Braungart.
Minder belangrijk
Afvalverbranding is volgens Beckers over zijn top heen. "Dat zal in de toekomst in West-Europa niet meer gebeuren op de schaal zoals het nu gebeurt." Daarmee zal ook energiewinning uit afvalverbranding een minder belangrijke positie krijgen, meent Van Gansewinkel.
Ook afvalverwerker Sita ziet een sleutelrol voor recycling in het toekomstige afvalmanagement. "Wij zullen dat meer gaan doen, mede als gevolg van wetgeving", zei directeur strategie Freek van Eijk op het congres. Maar Sita stuurt er ook zelf actief op aan: "Want recycling draagt van alle vormen van afvalverwerking het meest bij aan het vermijden van CO2-uitstoot."
Verbranding werd lange tijd gezien als dé oplossing voor het afvalprobleem in Nederland. Want niet alleen hoeft zo veel minder afval op onaantrekkelijke stortplaatsen te worden gedumpt, via verbranding kan ook nog eens energie uit het afval worden gewonnen. Daardoor hoeft minder energie te worden opgewekt uit het verbranden van bijvoorbeeld steenkool. Zo draagt afvalverbranding dus bij aan het verminderen van de CO2-uitstoot in Nederland.
Dit groene imago heeft de afvalverbranders geen windeieren gelegd. De afgelopen jaren hebben zij hun activiteiten flink uitgebreid. En ook de komende jaren worden in Nederland nog diverse verbrandingsinstallaties bijgebouwd. In Roosendaal bijvoorbeeld, en in het Friese Harlingen. Mede door het duurzame imago van afvalverbranding zijn diverse gemeenten, zoals Amsterdam en Leiden, inmiddels gestopt met GFT-scheiding.
Hergebruik is norm
Toch is er een kentering waar te nemen: afvalverbranding wordt niet langer als zaligmakend gezien. In elk geval niet door politici in de Tweede Kamer. "Verbranden is uit, tenzij het niet anders kan. Hergebruik is de norm", stelde PvdA-Kamerlid Jan Boelhouwer dit voorjaar bij de behandeling van het nieuwe Landelijk Afvalbeheerplan, het zogeheten LAP2. Boelhouwer acht het de taak van de politiek om "meer inspanningen te leveren om ervoor te zorgen dat verbranden nog minder de norm wordt".
Maar ook afvalverwerkende bedrijven zelf worden kritischer ten aanzien van verbranding. Zo gaat de Van Gansewinkel Groep de komende jaren nadrukkelijk inzetten op recycling. Behoud van grondstoffen is het doel. "Want het grondstoffenprobleem is groter dan het energieprobleem", zei Frans Beckers, secretaris van de raad van bestuur bij Van Gansewinkel, onlangs op een congres van afvalverwerkers in Den Haag. Hij vindt dat de afvalsector "een betere bijdrage kan leveren aan de strijd tegen grondstoffenschaarste dan aan CO2-reductie". Met het oog op grondstoffenbehoud werkt Van Gansewinkel al enige tijd samen met cradle-to-cradle-grondlegger Michael Braungart.
Minder belangrijk
Afvalverbranding is volgens Beckers over zijn top heen. "Dat zal in de toekomst in West-Europa niet meer gebeuren op de schaal zoals het nu gebeurt." Daarmee zal ook energiewinning uit afvalverbranding een minder belangrijke positie krijgen, meent Van Gansewinkel.
Ook afvalverwerker Sita ziet een sleutelrol voor recycling in het toekomstige afvalmanagement. "Wij zullen dat meer gaan doen, mede als gevolg van wetgeving", zei directeur strategie Freek van Eijk op het congres. Maar Sita stuurt er ook zelf actief op aan: "Want recycling draagt van alle vormen van afvalverwerking het meest bij aan het vermijden van CO2-uitstoot."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten